خمیگان دوست داشتنی  

تاریخ روزی را به یاد ندارد که ملت ایران چه به صورت انفرادی و چه به صورت اجتماعی از این فکر فارغ بوده باشد که چگونه می تواند آینده فرزندانش را با رفاه، آسایش و آرامش همراه سازد، کشور را به تعادل، توازن، عدالت، برابری، توسعه، رشد و پیشرفت برساند. البته ایرانیها در این زمینه توفیق زیادی نداشته اند و به همین دلیل است که امروزه به اینجا رسیده ایم. اما این سئوال بسیار مهم و اساسی همواره پیش روی ما قرار دارد که چه باید کرد؟ چرا تدابیر ملت ایران در گذشته نتوانسته این هدف را برای آنان برآورده سازد؟ اشکالات کجا بوده است؟
نتیجه عملی یافتن پاسخ به این سئوالات و قیام جدی برای جامه عمل پوشاندن به این پاسخ همان دستیابی به گمشده ملی تاریخی ایرانیان یعنی توسعه و پیشرفت است. البته این امر به همان دلیل که تلاشهای عظیم و زحمات بسیار در گذشته به نتیجه مورد نظر منتج نشده سهل و ساده نیست لیکن ملت ایران اوضاع هرچه که هست و باشد، به حکم تاریخ، طبیعت، جغرافیا و بویژه انسانیت ناگزیراست به آن بیاندیشد.