خمیگان دوست داشتنی  

دره رود خمیگان که چهار رودخانه خمیگان، نوار، تکیه و سیراب در آن جاری است در اطراف جاده تهران - همدان محل بسیار زیبایی بود. این محل به سبب جریان این رودخانه ها و چشمه های زیاد موجود در آن جنگلهای متراکمی را در حوزه خود داشت. جنگل مرحوم صارم خان اصلانی در این رابطه مثال زدنی است. به این دلیل کسب و کار و فعالیت در این حوزه رونق فراوان داشت. از جمله کسب و کارها قهوه خانه داری بود که سه مورد آن را قبلا ذکر کرده ام. اما قهوه خانه مشهدی نباتعلی و قندعلی؛ این قهوه خانه همانگونه که قبلا هم اشاره ای داشتم در ضلع مقابل قهوه خانه یولو در کنار جاده اصلی همدان - تهران قرار داشت. از آنجایی که صاحبان آن از نظر مالی تمکن زیادی نداشتند رونقش اندک بود. مرحوم مشهدی نباتعلی و قندعلی هم به همان وضع قانع بودند و تلاش زیادی نمی کردند. در کنار قهوه خانه نسبتا فعال مرحوم مشهدی شیرولی قاسمی مشتریان بسیار کمی به این قهوه خانه مراجعه می کردند. این دو برادر در میان خود رابطه خوبی داشتند و با همدیگر شوخی می کردند و می خندیدند و روزگار می گذراندند. مشهدی قندعلی به سبب فراغتی که داشت گاه گاهی خود را در قهوه خانه به نوشتن دعا و جادو و فال بینی برای برخی افراد مشغول می کرد. در ایام بهار که کشاورزان تکیه و سیراب برای انجام لایروبی قنات، آب را از بند تکیه می بستند و فرصت ماهیگیری برای جوانهای روستای ما فراهم می شد، دو سه روزی آنها ماهی می گرفتند و می آوردند مشهدی قند علی در قهوه خانه آنها را  می پخت و با هم نوش جان می کردند. بعدها که این دو برادر پی بردند قهوه خانه داری آنها سودی ندارد قهوه خانه را جمع کردند و ساختمان آن رها شد تا ویران گردید. خرابه های به جا مانده از این قهوه خانه هنوز قابل تشخیص است. بعد از اینکه قهوه خانه تعطیل شد نباتعلی به نگهداری دام در روستا مشغول شد و قندعلی برای کاسبی جزء به  همدان رفت. از خصلتهای این دو برادر در شرح منزلشان خواهم نوشت.